زمینه جغرافیایی

منطقه بوشهر واقع در جنوب غربی ایران یکی از مناطق جنوبی کشور است. با 625 کیلومتر از مرز آن منطقه آن منطقه است که مرز گسترده ترین با آب های آبی خلیج فارس است. پایتخت این منطقه شهر بندر بوشهر است و سایر مراکز مهم اقامت عبارتند از: احرام، برازجان، دیر، دیلم، کانگان، گناوه و خرموی. این منطقه دارای دو ناحیه جغرافیایی است، یکی مسطح و دیگری کوهستانی است.

اقلیم

آب و هوای منطقه در نوار مجاور دریا گرم و مرطوب است، در حالی که مناطق داخلی به محیط بیابان مربوط می شود، که خشک و خشک است.

تاریخ و فرهنگ

باستانی ترین مدارک مربوط به غرق شدن در سرزمینهای بوشهر به دوره عیلامیان و دیگر تمدن های بین النهرین مربوط می شود. حاکمان ایلامی، به عنوان یک زمین مناسب برای تاسیس بنادر و پایگاه های دریایی، برای مدت طولانی از منطقه بوشهر استفاده می کردند. در دوره متوسط، در آغاز قرن هشتم قبل از میلاد سی.، این منطقه بخشی از سرزمین های جنوب غربی امپراطوری خود بود و در زمان حکومت حوث شتر، چهارده ساتراپی را نمایندگی کرد. در گذشته، بوشهر نام های مختلفی از جمله لیان، ریشهر، راشهر، انطاکیه، بندر نادری یا ابوظهر نامگذاری شده بود. خلیج فارس و منطقه بوشهر به علت موقعیت جغرافیایی و اقتصادی آنها در طول تاریخ همیشه توجه بسیاری از ملت ها و دولت ها را برای فروش کالاها و همچنین گسترش قدرت سیاسی آن.

غذاهای محلی

با توجه به نزدیکی به دریا و ماهیگیری فراوان، اکثر غذاهای سنتی این منطقه بر اساس ماهی، میگو و سایر غذاهای دریایی است، در حالی که غذاهای ساکنان مناطق دورافتاده بر اساس محصولات گندم و لبنی است. قلیه ماهی، تنداز ماه، جمعه یا لوک و رشت نام برخی از غذاهای معمولی غذاهای منطقه بوشهر است.