Meydane-E Emam (نقاش یاهان)

میدان نقش جهان در زمان Timurids ساخته شده است، در اندازه کوچکتر از فعلی. در زمان شاه عباس من مربع بزرگ شد و شكل آن هنوز هم حفظ شده است. برخی از مهمترین ساختمان های اطراف میدان در همان دوره ساخته شده اند. پس از جابجایی پایتخت ایران از اصفهان تا شیراز، شهر نجس جاهن به تدریج اهمیت خود را از دست داد. در میدان قاجار، میدان و ساختمان های آن به ناچیز رسیده است. در ابتدای دوره پهلوی تمام ساختمان های اطراف میدان به طور کامل بازسازی شدند. کار بازسازی در این ساختمان ها همچنان ادامه دارد.

این میدان توسط صفویان در مکانی ساخته شد که قبلاً باغ بزرگی به نام نقش جهان وجود داشت. این میدان بیش از 500 متر طول و 165 متر عرض و سطح آن حدود 85 هزار متر مربع دارد. در زمان شاه عباس اول و جانشینان وی ، از این میدان برای مسابقات چوگان ، برای رژه های ارتش و مراسم ، مهمانی ها و رویدادهای مختلف استفاده می شد. دو دروازه سنگی به قطب که هنوز در ضلع شمالی و جنوبی میدان وجود دارد ، یادآوری آن دوره است. بناهای باشکوهی در حاشیه میدان مانند مسجد شیخ لطف الله ، مسجد جامع عباسی (یا مسجد امام) ، کاخ علی قاپو و درگاه قیصاری ساخته شده اند که هر یک نمونه درخشان معماری دوره صفویه. این آثار ثمره خلاقیت و هنر معماران خبره ایرانی ، به ویژه شیخ بهایی ، علی اکبر اصفهانی و محمد رضا اصفهانی است.

قبل از احداث ساختمان های کنونی در زمان شاه عباس اول، میدان - و سپس کوچکتر - به عنوان مکانی برای اعدام محکوم به مرگ و برای برگزاری مراسم رسمی مانند جشن نوروز. منابع متعدد تخمین زده اند که ساخت میدان به شکل فعلی آن در زمان سلطنت شاه عباس I در سال 1602 است. با این وجود از زمان آغاز سلطنت شاه عباس سطح میدان در مقایسه با مربع کوچک قبلی زیاد شده است و چندین بار نشانگرهای روشنایی و آتش بازی بوده است.

این احتمال وجود دارد که ساخت این میدان با الهام از طراحی مربع حسن پدیا در تبریز انجام شود. علی اکبر اصفهانی و محمد رضا اصفهانی، دو معمار هستند که مربع را طراحی کرده و آن را در شکل فعلی خود ساخته اند. نام این دو معمار در پورتال مسجد جمعه عباسی و در محراب از مسجد شیخ لطف الله.

در طول دوره ساخت میدان و سپس در طول صفویه ، میدان زنده و پر از فعالیت بود ، اما در زمان شاه سلیمان و شاه سلطان حسین ، مراقبت از میدان به تدریج کنار گذاشته شد. در زمان شاه سلطان حسین جریان های آب به تدریج راکد ماند و آخرین درختان باقیمانده - که خود شاه عباس کاشته بود - خشک شد. در دوره قاجار ، به میدان و همچنین بناهای تاریخی دیگر در اصفهان توجهی نشد. برخی از قسمت های ساختمان nagghare-خانه (توجه داشته باشید: ساختمان هایی که قطب های خود را با فواصل مشخص تنظیم می کنند) در طول دوره تحریک آمیز که ایران از حملۀ افغانی تا زمان ایجاد دولت قاجار نابود شد، نابود شد. در زمان سلطنت برخی از فرمانداران محلی مانند شاهزاده سلول و شاهزاده سارم الدوله، مجتمع نقاشی جهان به آستانه تخریب رسید. در پایان دوره قاجار، بخش بزرگی از مجسمه ها نابود شد، دکوراسیون گنبد در خرابه ها بود و مجتمع مورد نیاز برای بازسازی مجدد به طور کامل.
مربع به نام "ناص یحان" نامگذاری شد زیرا پیش از صفوی ها، باغی با نام آن در جای جای مربع وجود داشت. این باغ به نوبه خود این نام را از شهر آذربایجان که اکنون به نام ناخوین نامیده می شود، گرفته است. حمد الله مقدمی گفت که او در مورد این شهر صحبت می کند: "این یک شهر دلپذیر به نام" نکاژان "(" تصویر جهان ") است و اکثر ساختمان های آن از آجر ساخته شده اند." پس از احیای میدان و ساختمان های اطراف آن، در زمان رضا شاه، نام رسمی این میدان به "پایتخت دوسلش" و مسجد "جمعه عباسی" در "مسجد شاه" تغییر یافت . امروز نام رسمی مربع "piazza dell'emam" یا "piazza امام خمینی" است.

 میدان انقلاب جهان: دیدگاه مورخین.

جین دیلافوی، مسافر فرانسوی که از میدان 1880 بازدید کرد، نوشت: "من نیازی به تلاش در مورد حل مسائل مهم مانند پیثاقور ندارم؛ زیرا برای من واضح است و می توانم با اطمینان کامل بیان کنم که در جهان متمدن امروز هیچ نوع ساخت و ساز، که با توجه به اندازه، زیبایی و تقارن آن، قابل مقایسه با این میدان است. این نظر شخصی من نیست، دیگر معماران اروپایی و مهندسین مهندسی هم نظر مشابه دارند. "

یک مسافر ایتالیایی ، پیترو دلا واله ، نیز نظر خود را بیان کرد: "در اطراف ، این میدان توسط ساختمانهای مشابه ، متناسب و زیبا محصور شده است ، که جانشینی آنها در هیچ نقطه ای متوقف نمی شود. درها عالی هستند مغازه ها در سطح خیابان واقع شده اند. آلاچیق ها ، پنجره ها و هزاران تزئین مختلف که در بالای آنها واقع شده است ، منظره ای باشکوه را ایجاد می کنند. تناسب معماری و ظرافت کار دلیل شکوه و زیبایی میدان است. اگرچه کاخهای میدان ناونا در رم چشمگیرتر و ثروتمندتر هستند ، اما اگر شهامت پیدا کردم می توانم بگویم که به دلایلی من میدان جهان جهان را ترجیح می دهم.

پروفسور هاینز، یک آلمانی معاصر ایرانی، در مورد میدان نقاج جهان می نویسد: "مربع در مرکز شهر است؛ در غرب ما هیچ دلیلی از نظر ابعاد و سبک معماری و اصول شهری نداریم. "

ژان چاردین، یک مسافر مشهور فرانسوی، اشاره به نقاشی جهان را به عنوان مرکز تجارت می داند.

ساختمان های اطراف میدان

پروفسور آرتور پاپ در کتاب خود درباره معماری ایران، در مورد این مقاله می نویسد مسجد امام: "ساخت این مسجد، علیرغم بی صبری شاه عباس برای تکمیل کار او، بسیار آرام پیشرفت کرد، به طوری که آخرین پوشش سنگ مرمر در 1638 تکمیل شد. این کار یک رویداد اجلاس در هزار سال مساجد ساختمانی در ایران است ".

کتیبه در پورتال مسجد، در خطاطی ثلثکار علی رضا عباسی، نقاش مشهور عصر صفوی، از 1616، می گوید که شاه عباس این مسجد را با میراث شخصی اش ساخت و آن را به روح شاه طهماسب اجداد مشهور خود اختصاص داده است. تحت این کتیبه یکی دیگر از آهنگسازان محمد رضا امامی که معمار اصلی مسجد اصلی اصفهان یعنی علی اکبر اصفهانی بود بزرگ شد. ارتفاع گنبد بزرگ مسجد 52 متر است، ارتفاع مین های داخلی آن از 48 متر و مناره های ورودی که از میدان 42 متر خارج می شود. اسلب های بزرگ سنگ مرمر و سنگ های گرانبها سنگاب (یادداشت سردبیر: عروق سنگی بزرگ که پر از آب بود)، به ویژه سنگاب، تاریخ 1683، در یافت شبستان (توجه داشته باشید: فضای مسجد برای نماز شب) در غرب گنبد بزرگ، یکی از چیزهای جالب برای دیدن این مسجد است که در جهان اسلام برابر نیست. "

مسجد شیخ لطف الله آن را در سمت شرقی مربع واقع شده است. ساخت آن، که در سال 1602 توسط سفارش شاه عباس I آغاز شد، در 1619 تکمیل شد. معمار مسجد محمدرضا اصفهانی و کتیبه های پورتال است ثلث من از علی رضا عباسی، خواننده مشهور صفوی است. شاه عباس این مسجد را برای بزرگداشت شیخ لطف الله، یکی از متخصصان شیعه بزرگ، بومی جبل امل (در لبنان امروز) و پدرش، ساخته است. در کنار این مسجد، یک مدرسه برای آموزش شیخ لطف الله نیز ساخته شده است که امروز دیگر وجود ندارد. مسجد شیخ لطف الله هیچ مناره ای ندارد صحن(دادگاه نمونه معماری مسجد)، اما گنبد بزرگ آن یک نمونه منحصر به فرد در معماری مساجد است. در میان ویژگی های مسجد، راه حلی برای برهم زدن سالن ورودی مسجد با توجه به جهت مکه، پیدا کردن مسجد در طرف شرقی مربع وجود دارد.

مسجد جامع عباسی، ساخت آن در 1611 به سفارش شاه عباس اول، در 1616 تکمیل شد. در همان سال، کارهای دکوراسیون مسجد را ادامه دادند که در طول حکومت دو جانشین شاه عباس ادامه داشت. معمار این مسجد علی اکبر اصفهانی است و کتیبه های این پورتال توسط علی رضا عباسی، تلفن تماس گیرنده است. به مدرسه به جنوب غربی مسجد، یک اسکلت سنگی ساده در چنین نقطه ای قرار گرفت که دقیقا در ظهر روز چهاردهم اصفهان را در چهار فصل نشان داد: محاسبات مربوط به آن به شیخ بهایی مربوط است. در میان ویژگی های این مسجد اکو است که در زیر گنبد بالا 52 متر تولید می شود.

کاخ علی قاپو، که در دوره صفویه "کاخ دولاتخانه" نامیده می شد ، به دستور شاه عباس اول ساخته شده است. کاخ دارای 5 طبقه است و هر یک از آنها دارای تزئینات خاصی هستند. نقاشی های دیواری رضا عباسی ، نقاش معروف عصر صفویه ، که دیوارهای ساختمان و گچ بری های دیوارهای ساختمان را تزئین می کند بسیار زیبا است ، به ویژه گچ بری های "اتاق صدا" که دارای خصوصیات صوتی نیز هستند: به مناسبت از این اجراهای موسیقی این گچ ها ملودی های پخش شده را هماهنگ کرده و بدون طنین صدا پخش می کنند. در زمان عباس دوم ، در سال 1644 ، یک سالن فوق العاده به این کاخ اضافه شد و تزئینات ساختمان به پایان رسید. شاه عباس و جانشینان وی در این کاخ از سفرا و میهمانان عالی رتبه پذیرایی کردند. از بالای این ساختمان می توانید از منظره زیبایی از شهر اصفهان لذت ببرید. گفته می شود که درب ورودی کاخ از شهر نجف به اینجا آورده شده است و این دلیل نامگذاری علی قاپو بوده است اما طبق روایت دیگر این نام به دروازه عثمانی باب العلی اشاره دارد.

علاوه بر ساختمانهایی که هنوز وجود دارند ، چند ساختمان دیگر نیز در میدان نقش جهان وجود داشت كه به تدریج از بین رفت و از بین رفت. اینها شامل کاخ ساعت (که به طور کامل تخریب شده و مسجد شیخ لطف الله به جای آن ساخته شده است) ، پایتختهای مرمری که احتمالاً از تخت جمشید به اصفهان آورده شده اند (یکی از آنها به چهل منتقل شده است) ستون و دیگری اکنون در موزه باستان شناسی ایران در تهران) ، 100 توپ اسپانیایی (غنایم تسخیر جزیره هرمز توسط امامقلی خان) و یک مایل qopoq (یادداشت سردبیر: درخت بالا) 40 متر بالا در مرکز مربع، در حال حاضر به طور کامل ناپدید شد.

میدان نقش جهان در سال 1935 در فهرست آثار میراث ملی ایران به ثبت رسید. این میدان بخشی از نخستین آثار ایران است که در سال 1979 در میراث جهانی یونسکو ثبت شد.