شیشه گری (شیشه هنر شیشه ای)

کاوش های باستان شناسی نشان دهنده گسترش هنر شیشه ای در ایران در دوران هخامنشی است. بطری های شیشه ای در نزدیکی معبد Choghā zanbil یافت شد. با کشف اشیاء شیشه ای که به دوران پارتیا و ساسانی مربوط می شود، می توان گفت که صنعت شیشه به طور کامل در ایران شکوفا شده است. دو روش پردازش ("Damidan dar qaleb" و "Damidane āzād") استفاده شد.
قدیمیترین شیء شیشه ای در ایران دو هزار سال قبل از تولد مسیح است. بعضی از دوره های مختلف از 2000 تا 1000 BC، شامل بطری های عطر، دستبند، کاسه ها و گردنبند ها می شوند. هنرمندان از شهرهای مختلف ایران از دوران سلجوقی تا مغول، خود را برای تولید ظروف پلاستیکی غنی شده با دکوراسیون های مختلف (انعطاف پذیر، حک شده یا با تصاویر اضافه شده) متمایز کرده اند.
با ظهور اسلام، بیشتر این هنرمندان به دمشق یا حلب، سوریه مهاجرت کردند. در اینجا نه تنها شکل شیشه به طور چشمگیری تغییر می کند، بلکه حضور نقاشی ها و خوشنویسی بر روی آن (که توسط لعاب های رنگی انجام می شود) معمولی می شود. یک نوع شیشه ای به نام "مینای" نیز اولین آن را ساخته است.
دوره سلجوقی (قرن پنجم و پنجم پس از هجری) اولین دوره شکوفایی هنر شیشه ای منفجر شده در ایران محسوب می شود.
بعدها، با ظهور سلسله صفوی، چندین کارخانه در اصفهان و شیراز ساخته شد. هنرمندان ایرانی نیز توسط یک گروه بزرگ از کارشناسان ونیزی حمایت شدند.
امروزه برخی از نمونه های این هنر که به ایران باستان برگزار می شود، در موزه آگنگه در تهران نمایش داده می شود. در حال حاضر کارخانه های متعددی در شهر تهران و شهرهای دیگر - اصفهان، مهمند (فارس)، قمصار (کاشان) و غیره کار می کنند.

موآراژه شیشه (موزاییک شیشه ای)

یکی از محصولات معمولی هنری اصفهان، معارفه شیشه است. از دوران صفویه، یک نوع موزاییک شیشه ای برای تزئین ساختمان های مهم و قصر مورد استفاده قرار گرفت. تصاویر ایجاد شده کاملا هندسی بودند. این هنر هنوز هم برای تزئین ساختمان های سنتی استفاده می شود.

نقاشی در پشت شیشه

نقاشی در پشت شیشه یک هنر وارداتی است که در دوره صفوی در ایران از اروپای شرقی، هند و چین است.
برخی از تم ها و نقوش هایی که در نقاشی در پشت شیشه استفاده می شود عبارتند از: گل ها، گلها و مورچه ها، قسمت های مذهبی، تصاویر پانوراما، آیات قرآن و غیره