مینیاتور و نقاشی

نقاشی یکی از هنرهای پرکاربرد در فرهنگ فارسی است: ریشه های آن به قرن ها رسیده است، طعم آن برای دکوراسیون دقیق که قبلا صنایع دستی هخامنشی را مشخص کرده است، از طرز تفکر تخیلی مینیاتوری، از قدرت تحریک پذیر از نمایش های محبوب "قصه گرائی" در خانه چای

در حقیقت، مینیاتور ایرانی که در ظرافت ظریفانه غنی است و هنرمندانش می گویند که از برس های یک کت استفاده می کنند، در سراسر جهان مشهور است. اعتقاد بر این است که منشاء این شکل هنری باید به دلخواه برای نقاشی که از سوی مانی رهبر مذهبی فارسی (216-277 dC) تغذیه شده، ردیابی شود. بعدها، از آنجا که دکترین اسلامی بدون ممنوعیت آنها، عکس ها و تصاویر مردم و رویدادها را نداشت، برای دکوراسیون ها ترجیح می یافتند که به خوشنویسی، نقاشی های گل، ترکیبات هندسی بپردازند، در حالی که پلی کرومری تنها در سرامیک زنده ماند و بله او فقط برای نشان دادن متون (مانند قرآن، آثار علمی، اشعار حماسی، افسانه ها، حدیث هایی در ستایش اعمال حاکمان و قهرمانان) نقاشی می کند. در همان زمان، هنرمندان ایرانی نیز تحت تأثیر نسخ خطی بیزانتی قرار گرفتند، به ویژه از نظر بی حرکت بودن مدل های مسیحی.

در اواخر قرن نوزدهم، پارسها به عنوان استادان بی نظیر مینیاتور شناخته می شدند و از آن زمان همواره باقی مانده اند. در اواخر قرن پانزدهم و آغاز بعدی، این هنر به زیبایی و کیفیت آن رسید. در شهر هرات (در حال حاضر در افغانستان)، 40 خوشنویسان به طور دائم در محل کار بودند. در تبریز نقاش درخشان، بهزاد، که کار صدها هنرمند را اداره کرد، موفق به تجدید مینیاتور با ترکیب مفهوم سنتی دکوراسیون با طعم خاص برای واقعی و زیبا. ترکیبات این دوره، استعدادهای شجاع بیان کننده را نشان می دهد، به ویژه در هماهنگی ظریف رنگ ها. صحنه هایی که از بسیاری از ارقام تشکیل شده اند، صفحات بزرگ را بدون خالی شدن فاصله می گیرند؛ فاصله ها به وسیله قرار دادن اشیاء، همه به همان اندازه روشن، با نتیجه کلی از ظرافت عالی و polychromy پر زرق و برق بیان شده است.