گل نقاشی یا گل (گل و پرنده)

در حال حاضر هزاره قبل از تولد مسیح، استفاده از تصاویر و گلهای ناپایدار بر روی آثار از قبیل کاشی های قرمز مایل به قهوه یا نقاشی های دیواری معمول بود. این تصاویر، در دوره عصر اسلامی، برای رسیدن به کمال و ظرافتی که قبلا ناشناخته بود، آمده اند. به همین علت، گل یا مرغ موفق به کشف یک فضای منحصر به فرد در میان هنرهای مختلف بود.
دقیقا به دلیل این سابقه باستانی در فرهنگ و هنر ملی، این سبک در تمام شاخه های هنری سنتی مورد استفاده قرار گرفته است.
گل یا مورچه، در سنت هنری ایران که با نقاشی مرتبط است، باید به عنوان شاخه ای از مینیاتور در نظر گرفته شود.
هنرهای کوچک مانند مینیاتوری، تاجی، تسخیر، گل یا مورچه، گل یا بوته و غیره، با رشته هایی مانند خوشنویسی و کتباری (کار مینیاتوری در دستنوشته ها) مرتبط است.
نمایش پرندگان و گل‌ها در هنر ایرانی دارای سابقه تاریخی است. گذشته ای که ریشه در آن دارد فرهنگ ایرانی. سیمرغ نمادین ترین و بارزترین نمونه آن است. این پرنده متصل به پوشش گیاهی و رونق آن، در سنت اسلامی «ققنوس» و در زبان پهلوی «سین مورو» نامیده می شود.
اولین نمایشگاه های پرندگان و پرندگان در نسخه های خطی باید به دوره ای بازگردد که در تاریخنگاری هنر ایرانی در دوران اسلامی مکتب بغداد نامیده می شود ("مدرسه بغداد").