تقسیم سازهای موسیقی ایرانی

سازهای رشته ای:

سازهای رشته ای (chordophones) قوس دار یا مضراب (قطعه ساخته شده توسط سیم از سیم پیوسته) و هر کدام می توانند با صدای مشخص یا مشخص نشده باشند. سازهایی مانند tār ، setār ، dotār ، tanbur و robāb وجود دارد که می تواند صداهای مختلف را بر روی یک رشته با قرار دادن نقاط مختلف آن ، یا کوتاه کردن یا طولانی شدن مدت زمان فعالیت رشته توسط انگشتان جمع کند. سازهای رشته ای که با پلاکت پخش می شوند تعیین می شوند.

در سانتور و غنون که در آن فقط یک صدا از هر رشته حاصل می شود ، رشته ها را نمی توان گرفت و مدت زمان فعالیت با انگشتان کوتاه نمی شود و طولانی نمی شود ، آنها ابزاری با صدای نامشخص هستند. از نظر نحوه انتشار صدا توسط رشته ها ، آنها به دو گروه تقسیم می شوند: مارتلتو (سانتور) و یک پلاتر (غنون).

سازهای رشته ای مورد استفاده در ایران بیشتر تعیین می شود.

سازهای کوبه ای:

سازهای کوبه ای (ممبرانوفون) می توانند یک یا دو طرفه باشند. انواع مختلف dahol و tabl که با نام های مختلفی از قبیل dahol ، jureh ، timbuk ، dammām و mordās شناخته می شوند ، در مناطق مختلف ایران رواج دارد و سازهای غشایی دو طرفه ای هستند که بدن آنها استوانه ای است و دارای دو دهانه پوشیده از پوست.

سازهای کوبه ای یک طرفه به دو گروه تقسیم می شوند: صورت باز و صورت بسته. سازهای خانواده tombaks (tombaks ، tombaks zurkhāneh، tampu، kāsureh و غیره ..) dahol-e mogormān Baluchistān، شیخ فرج در جزیره خارکوه بوشهر و غیره. ابزارهای غشایی با چهره بدن آن استوانه ای یا نیمه استوانه ای است و دهانه آن توسط چرم پوشیده شده است.

برخی از سازهای کوبه ای که از یک طرف باز می شوند ، مانند گروه های داف و دایره ، یک ساختار شبیه به قاب دارند (سازهای حلقه یا حلزون). بسته هایی که از یک طرف بسته می شوند با توجه به شکل بدن خود به انواع مختلفی تقسیم می شوند که می توانند شبیه تخم مرغ ، گلدان ، کاسه ، گلدان و غیره باشند.  

این سازها دارای جعبه صدا بسته ای هستند که دهانه های آن از چرم پوشانده شده است. سازهای خانواده نخغه در مناطق مختلف ایران در این گروه قرار می گیرند. سازهای کوبه ای بسته به نوع سکته مغزی که به آنها داده می شود ، به دو گروه کوبه ای مستقیم یا غیرمستقیم تقسیم می شوند (dahol-e sheitān ، dahol-e khabar in کردستان ، tablak یا sheitān Ghāvāli).

برخی از سازهای کوبه ای به جای ضرب و شتم می توانند صدا را از طریق اصطکاک یا مالش ساطع کنند. آنها همچنین با توجه به جنس بدن خود که می توانند از چوب ، فلز ، مایل به قرمز ، سنگ و غیره تقسیم شوند.

هنگام پخش برخی از سازهای کوبه ای ، از دست ، چوب و هر دو استفاده می شود. آنها سازهای همراهی هستند و می توانند سازهای آواز یا باد یا رشته را همراهی کنند.

سازهایی که از طریق لرزش صدا می شوند:

سازهایی که به کمک لرزش خود (ایدیوفون-ایتوفون) پخش می شوند که در آن صدا توسط لرزش خود ساز یا بدنه اصلی آن تولید می شود ، به سه گروه تقسیم می شوند: گیجی ، لاملوفون (تهیه شده توسط نی ، زبان متحرک نازک). اصطکاک یا مالش

ابزارهای احتکار به دو گروه کوبه ای مستقیم یا غیرمستقیم تقسیم می شوند. جنس بدنه آنها می تواند از جنس سنگ ، چوب ، فلز و مایل به قرمز باشد و می تواند اشکال مختلفی از قبیل تنه ، بشقاب ، گلدان ، بشقاب ، قاشق ، بلوک ، جعبه ، استوانه ، روبان داشته باشد. کمربند و آمفرا.

Shagh shagh ، ghāshogak ، انواع سنجاب ها ، جغجغه ها ، زنگ ها ، زنجیرها ، توسلیک ، آمفورا و غیره ... بخشی از این موارد هستند.

سازهایی که با لامفوفونهای لرزش خود بازی می کنند (تهیه شده از نی) با توجه به شیوه بازی آنها ، با کوبه ای مستقیم یا غیرمستقیم (دو نوع زانبوراک غوپوز یا غوزوک ترکمن صحرا) به دو گروه تقسیم می شوند.

تعداد ابزارهای اصطکاک یا مالش در ایران بی ربط است (غورقیراک).

سازهای بادی:

سازهای بادی (آئروفون) که به لطف لرزش هوا صدا در آنها تولید می شود ، به دو گروه آئروفون آزاد یا ایرفون تشدید یا خود سازهای بادی تقسیم می شوند. در نوع آزاد ، هوای خارج از بدنه ساز تحت لرزش قرار می گیرد (مانند واروارک در روستاهای کوهستانی رودبار ، در منطقه گیلان) ، در حالی که در نوع تشدید هوا در داخل کانال یا جعبه صوتی مرتعش می شود.

انواع فلوت ، شاخ ، اوبو ، سوت های فلوت و غیره دارای کانال آکوستیک هستند و انواع سوت های Terraotta ، ترومپت پوستی و غیره دارای بلندگو هستند. سازهای بادی همچنین با صدای مشخص یا نامشخص می توانند به دو گروه تقسیم شوند.

در گروه اول ، روی کانال یا جعبه صوتی سوراخ هایی برای برداشتن صداهای مختلف و باز یا بسته شدن هر یک از آنها صداهای مختلفی وجود دارد. در گروه دوم ، دریافت اصوات مختلف بر اساس قوانین صداهای هارمونیک طبیعی در کانال ها یا بلندگوها انجام می شود.

گروه اول به نوبه خود به دو گروه دهان تقسیم می شوند (خانواده فلوت ، لوله و فلوت سوت) در آنهایی که دارای نی و با باز شدن به شکل کاسه و دهان آنها به گروه فلوت ، لوله ، فلوت سوت (ضبط) تقسیم می شود. مواد بدن آنها می تواند از چوب ، عصا ، فلز یا پلاستیک باشد.

گروه کسانی که دارای نی هستند ، بسته به نوع زبان ، به ابزارهای تک نی و مورب تقسیم می شوند. گروه اول می تواند یک کانال آکوستیک منفرد (gherni del Māzandār then ، فلوت torkmeno ، یکزله ساکنان کرمانشاهی ، بوشهر ، هرمزگان ، کردستان و خرسان) و یا کانال آکوستیک مضاعف داشته باشد و این گروه آخر باشد بدون مخزن هوا (دوزله ، قوشمه و نو جعفاتی یا فلوت دوتایی) یا با (ney anbān ، نوعی کیسه آب).

همچنین برخی از انسدادها و شاخها (bālābān ، narme nāy) دارای یک عصای مضاعف هستند. حتی ترومپت با پوسته یا حلزون دارای دهانه ای به شکل کاسه است. سازهای آئروفون با صدای نامشخص به گروه های نی (با کانال آکوستیک تک و دوتایی) تقسیم می شوند ، دهانه کاسه شکل (با یک کانال واحد) و مواد بدن آنها می تواند از عصا ، از پوست درخت درخت ، شاخ ، فلز ، چوب و غیره